วันจันทร์ที่ 31 มกราคม พ.ศ. 2554

วันจันทร์ที่ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2553

ฟักข้าว ผลไม้จากสวรรค์ อาหารทานต้านมะเร็ง

ฟักข้าว” ผักร่ำรวยสารต้านมะเร็ง “ไลโคปีน”

ในบ้านสวน ต้นไม้นานาชนิดขึ้นรกเป็นพงใหญ่ไม่ไกลจากหลังบ้าน พงใหญ่ที่ว่านี้ บางทีก็กลับกลายเป็นแหล่งอาหารของชาวสวนอย่างเรา

พวกผู้ใหญ่เรียกเถาฟักข้าว เป็นชื่อที่คนเขียนก็งงอยู่เล็กน้อยว่าเหตุใดต้องมีชื่อนี้ ไม่เห็นเหมือนข้าวสักหน่อย

ลูกฟักข้าวสุกนั้นสีสวย สีสันก็ล่อตาล่อใจนกหนูปูปีกทั้งหลาย อ้อ ค้างคาวด้วย มาช่วยกันกินผลไม้สีแดงที่หนามรอบ ๆ นั้นไม่แหลมเหมือนตอนยังเป็นลูกเล็กลูกอ่อนซ่อนอยู่ในพงรกเรื้อ

เพราะฟักข้าวนั้นชอบขึ้นเองอยู่ตามชายสวนชายป่า หรือที่รก ๆ ดูเผินก็เหมือบวัชพืชทำให้ไม่ค่อยมีใครรู้จักว่า ฟักข้าวนั้นเป็นพืชในวงศ์แตง (CUCURBITACEAE) รูปร่างของใบฟักข้าวนั้นคล้าย ๆ พืชวงศ์แตงด้วยกันคือตำลึงแต่ใหญ่กว่า ใบสีเขียวสด ยอดอวบ ผลเมื่อยังเล็กมีสีเขียวมีหนามรอบ เมื่อเริ่มแก่ก็เริ่มเหลืองขึ้นจนสุกเป็นสีแดง

ฟักข้าว เป็นพืชโตเร็ว ไม่ต้องการการดูแลเอาใจใส่มากมาย แต่หากต้องการปลูกเป็นพืชสวนครัวคงต้องเตรียมพื้นที่มากหน่อย เพราะทั้งเถาและใบมีขนาดค่อนข้างใหญ่ หากมีพื้นที่มากพอที่จะปลูกก็เพียงหากิ่งแก่ หรือจะเพาะเมล็ดก็ย่อมได้ รดน้ำให้ชุ่มชื้นสักพัก เมื่อออกรากจึงย้ายลงปลูกในที่ที่เตรียมไว้ ค้างสำหรับฟักข้าวน่าจะเป็นค้างที่มีขนาดใหญ่สักหน่อย หากไม่ชอบกินลูกหรือยอดอ่อนก็ปลูกไว้ดูเล่นเป็นอาหารตาเวลาลูกสุกสีแดง ตัดกับเถาสีเขียวเข้ม ดูเพลินตา ยิ่งเวลามีนกสารพัดชนิดมาจิกกิน ได้ฟังเสียงนกร้อง เหมือนมันจะบอกขอบใจที่มีอาหารไว้ให้กิน

คุณค่าทางอาหารของฟักข้าว ลูกอ่อนของฟักข้าวที่มีหนามแหลม ซึ่งจริงๆ ก็แสนเปราะบาง เป็นหนามที่แทบจะทำร้ายใครไม่ได้เลย นอกจากป้องกันตัวเองเมื่อยังเป็นลูกอ่อนที่ยังไม่ยอมให้นกหนูทั้งหลายมาแตะต้อง เก็บเอาลูกอ่อนดังว่านั้นมาปอกเปลือกหั่นใส่แกงเลียง แกงส้ม ต้มจิ้มน้ำพริก รสชาติลูกฟักข้าวก็จะออกขม ๆ นิด ๆ แต่ก็นุ่ม ๆ ลื่นลิ้นกินดีนัก หากเป็นคนชอบฝักที่ออกรสขมรับรองต้องชอบ ยอดของเถาฟักข้าวนั้นรับประทานได้เหมือนกับพืชวงศ์แตงส่วนใหญ่ วิธีการก็มีตั้งแต่ต้ม ลวกจิ้มน้ำพริก หรือใส่ในแกงส้ม แกงเลียงพร้อมกับลูกอ่อนที่เราเพิ่งหั่นใส่ลงไปก็ย่อมได้ ซึ่งอาจมีวิธีการอื่น ๆ อีกที่นำมาปรุงอาหารได้หลากหลายต่างกันตามแต่ท้องถิ่น

ฟักข้าวเป็นพืชวงศ์แตงที่ดูจะมีสารอาหารมากกว่าญาติ ๆ ในตระกูลเดียวกัน คนเขียนเราเอาว่า อาจเป็นเพราะรสขมนิด ๆ ที่แฝงมาในเนื้อนุ่ม ๆ นั่นเอง ที่ทำให้มีคุณค่าทางอาหารมากขึ้น

แต่อยู่มาวันหนึ่งก็เห็นลูกของต้นที่เป็นเถา ๆ ในพงรก จากลูกเล็ก ๆ มีหนามรอบ ๆ ไม่น่าเข้าใกล้ ก็เลยลืม ๆ ไป เมื่อเห็นอีกครั้งก็เป็นลูกใหญ่สีส้มแดงอร่ามท่ามกลางความรกเรื้อ

ไม่ว่าตำลึง ใบย่านาง ก็ขึ้นป่ายพันไปทั่ว บางทีก็เกาะต้นไม้อื่น บางทีก็พันกกันเองจนแทบแยกไม่ออกว่าต้นไหนเป็นอะไร